Αποφράς ημέρα, καταραμένη, γρουσούζικη μέρα, ημέρα την οποία δεν θα ήθελε κανείς να την αναφέρει, επειδή θυμίζει το θλιβερό γεγονός της Άλωσης, της καταστροφής.
Οι πληροφορίες που αντλούμε για την άλωση της Κωνσταντινούπολης από χρονικογράφους, που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες της πολιορκίας, (Γεώργιος Φραντζής, ο επίσκοπος Λεονάρδος της Χίου, ο καρδινάλιος Ισίδωρος, ο Βενετσιάνος Νικολό Μπάρμπαρο, ο Φλωρεντίνος Ιάκωβος Τεντάρντι, ο σερβικής καταγωγής γενίτσαρος Μιχαήλ Κονσταντίνοβιτς, κι ο Ιταλός Πούσκουλους) και σημαντικούς ιστορικούς της εποχής εκείνης, που δεν βρέθηκαν στην πολιορκία και την άλωση της Πόλης αλλά έγραψαν γι' αυτή, (Μιχαήλ Δούκας, Νικόλαος Χαλκοκονδύλης, Κριτόβουλος, Τζόρτζι Ντόλφιν, ο άγνωστος συγγραφέας του Βαρβερινού Κώδικα καθώς και ο έμμετρος "Θρήνος της Κωνσταντινουπόλεως", τον δημιουργό του οποίου δεν γνωρίζουμε), είναι συχνά αντιφατικές, με αποτέλεσμα να επιτείνεται η σύγχυση για κάποια γεγονότα.
Κοινό στοιχείο ότι οι πολίτες στην Κωνσταντινούπολη ήδη είχαν χωριστεί σε δύο φατρίες έτοιμες να αλληλοσπαραχτούν (ενωτικοί - ανθενωτικοί). Οι Δυτικοί, με οδηγίες του Πάπα, δεν προσέτρεξαν σε βοήθεια, κατηγορώντας τους Βυζαντινούς που δεν δέχτηκαν την "ένωση" των δύο Εκκλησιών. Οι ανθενωτικοί κατηγορούνται ότι παρέδωσαν την Κωνσταντινούπολη στον Μωάμεθ.
Οι υπερασπιστές της Πόλης άλλωστε ήταν λίγοι, οι συνεχείς επιθέσεις των Τούρκων -που είχαν χιλιάδες άνδρες και αντικαθιστούσαν όσους σκοτώνονταν- τους καταπονούσαν, τα τείχη της Πόλης είχαν ηλικία 1.000 και πλέον ετών και τα πολεμικά μέσα που είχαν στη διάθεση τους οι βυζαντινοί ήταν πρωτόγονα μπροστά στα τουρκικά.
Έμοιαζε λοιπόν νομοτελειακή η άλωση της Πόλης. Η παρακμή, που οδήγησε στην κατάληψή της από τους Λατίνους το 1204 είχε καταστήσει το μέλλον της προβλέψιμο και προδιαγεγραμμένο. Το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει -οι εσωτερικές διαμάχες εξάλλου ήταν ισχυρότερες από τον εξωτερικό εχθρό- και απλά, ο Μωάμεθ το 1453, έδωσε το μοιραίο, τελειωτικό χτύπημα….
Comments